کُنارِ غَریو – حمید گلستان

متن ترانه کُنارِ غَریو

کنار غریوم، که بردِ نصیوم
یه عمره که سی خوم ایگُم ایگریوُم
سر لشک زردم بخون کوگ رشتَه
ندونی ز دیریت چه وُر مو گدشته
مو همدا پوییزم، که شیوسته لیزم
بیو تا پرامه به پا تو بریزم
مو کارون دردم، تیام هَرس و خینه
دل تنگ خوم دی کلُم نینشینه
دلم جور دینشت سر تش ایبازه
ز درد غریوی ایسوسه ایسازه
دل جُل به کولُم که وسته به دیندات
بیو تا بخوسه به شولیز تیات
دو انگِشت سُهرن تیام از غم تو
دیه تش بلوزی مکن وا دل مو
مو سُهدُم برشتُم،دلم گرمسیره
تو ایلاق سوزی که دل سیت ایمیره
تو که آسمونا تلیشه قواته
لوت حوشه حوشه چی باغ نواته
دل چاله گردم هنی مُوتلاته
که آستاره هر صو چی نابند ناته
ندونم کی ای تو، مهی یا که افتو
چه سهدم ز دیریت بیو دی تو امشو
چه تهله شرینم ز دیریت بمیرم
مو برفم تو افتو بزن تا بچیرُم
***
کنار غریبم که سنگه نصیبم
یه عمره که برای خودم میگم [و] گریه می‌کنم
روی شاخه‌ی زردم بخون ای کبک رشت
نمی‌دونی از دوریت چی به من گذشته
من همتای پاییزم که به هم ریخته آرامشم
بیا تا پرهام رو به پای تو بریزم
من کارون درد هستم، چشمام اشک و خون هستن
دل تنگ خودم [هم] دیگه کنارم نمی‌نشینه
دلم مثل اسپند روی آتیش می‌رقصه
از درد غریبی می‌سوزه [و] می‌سازه
دل سرگردونم که افتاده به دنبالت
بیا تا بخوابه به آرامش شب چشمهات
دو زغال گداخته‌ی قرمز هستن چشمام از غم تو
دیگه آتیش افروزی نکن با دل من
من سوختم برشته شدم، دلم گرمسیر است
تو ایلاق سبز هستی که دل برات می‌میره
تو که آسمون‌ها تیکه‌ای از لباست هستن
لبت خوشه خوشه مثل باغ نبات است
دل بی خانمان من هنوز مبتلای (گرفتار) توئه
که ستاره‌ی اشک‌هام مثل گردنبند گردن توئه
نمی‌دونم کی هستی تو! ماهی یا خورشیدی؟
که سوختم از دوریت، بیا دیگه تو امشب
چه تلخه شیرینم از دوریت بمیرم
من برفم تو آفتاب، بزن تا ذوب بشم